Volwassen paarden begrijpen je lichaamstaal beter dan jongere paarden, zo stellen onderzoekers aan de Universiteit van Sussex. Ze deden een onderzoek om inzicht te krijgen in de vaardigheden die paarden hebben als het gaat om menselijke lichaamstaal. Daarvoor keken ze naar de reacties van jonge paarden op de lichaamstaal van mensen, om deze te vergelijken met de resultaten van een eerder onderzoek met volwassen paarden.
Uit het onderzoek bleek dat jonge paarden (tot 3 jaar) grote gebaren wel konden gebruiken om te besluiten of een mens aandacht aan ze gaf of niet, maar dat kleinere gebaren zoals hoofdbewegingen en open of gesloten ogen minder opvielen voor de paarden. Volwassen paarden konden deze kleinere gebaren vaak wel begrijpen. Hieruit concludeerden de onderzoekers dat het begrijpen van menselijk gedrag geen aangeboren vaardigheid is bij paarden. Het is wel aanwezig bij jongere paarden, maar ze ontwikkelen de vaardigheid verder en verfijnen het door ervaring met mensen.
In het onderzoek lieten de onderzoekers 35 jonge paarden tot drie jaar oud drie oefeningen uitvoeren waarbij gekeken werd naar de reacties van de paarden op de aandacht of onoplettendheid van de onderzoekers. In de eerste oefening moesten de paarden kiezen uit twee mensen om eten te krijgen. Één van de mensen had een oplettende houding aangenomen, terwijl de ander juist een onoplettende houding aan nam. Per paard voerden de onderzoekers deze oefening meerdere keren uit, waarbij de twee mensen van plaats en van houding verwisselden, zodat de paarden geen voorkeur konden krijgen voor één kant of één persoon als ze de oefening goed uit wilden voeren.
De onoplettende persoon nam vier verschillende houdingen aan. Bij de eerste stond de persoon met het lichaam weggedraaid van het paard. Bij de tweede stond hij met hun lichaam naar het paard toe maar met het hoofd weggedraaid. Bij de derde houding stond de persoon met hun lichaam naar het paard toe, maar met gesloten ogen. Bij deze drie houdingen stond de oplettende persoon met het lichaam naar het paard toe en werd oogcontact met het paard gehouden. Bij de vierde houding stond de onoplettende persoon met het hoofd naar het paard toe maar met de ogen naar de grond, terwijl de oplettende persoon naar het paard toe stond met het hoofd naar beneden gebogen maar met de ogen naar het paard toe.
Bij de tweede en derde oefening werden twee emmers voor de paarden gezet en werd er door een onderzoeker via bepaalde lichaamstaal aangetoond welke emmer gekozen moest worden om eten te krijgen. In de eerste oefening werden vijf gebaren gegeven, en in de tweede oefening werden er vier gegeven. De gebaren in de eerste oefening waren een uitgestrekte arm, een uitstekende elleboog, het aantikken van de emmer, met het hele lichaam naar de emmer toe staan, en van het paard naar de emmer blijven kijken. In de tweede oefening waren de gebaren het plaatsen van een gekleurde marker en tikken op de emmer, het vasthouden van de emmer en blijven kijken naar het paard, het vasthouden van de emmer en naar de grond kijken, en het aanraken van de emmer en naar voren kijken.
In alle drie de oefeningen kozen de paarden bij grote en duidelijke gebaren vaak de juiste persoon of emmer, maar de jonge paarden verschilden van de volwassen paarden uit het eerdere onderzoek, ze leken de subtielere gebaren zoals hoofdbewegingen, staren naar de emmer en aantikken van de emmer niet te begrijpen. Hieruit werd de conclusie getrokken dat paarden dit gedrag over tijd en door verdere ervaring verfijnen. Door veel contact met mensen leren paarden dus onze lichaamstaal te lezen, net als wij dat andersom bij paarden doen.
Bron van het artikel: Plos One
Journal Referenties: Leanne Proops, jenny Rayner, Anna M. Taylor, Karen McComb; The Responses of Young Domestic Horses to Human-Given Cues; Plos One DOI: doi.org/10.1371/journal.pone.0067000
